Haec via ad undas tartarei Acherontis ducit; gurges turbido caeno vastaque voragine aestuat et omnem harenam cocytum eructat. Caron, portior horrendus terbili squallore, has aquas et flumina seruat et in eius mento iacet plurima canieties inculta: stat lumina flamma corusca; ex umeris dependent sordidus amictus ipse ratem conto subigit velisque ministrat et ferruginea subvectat corpora cumba, iam senior, sed cruda deo viridisque senectus. huc omnis turba ad ripas effusa ruebat, matres atque viri defunctaque corpora vita magnanimum heroum, pueri innuptaeque puellae, impositique rogis iuvenes ante ora parentum: quam multa in silvis autumni frigore primo lapsa cadunt folia, aut ad terram gurgite ab alto quam multae glomerantur aves, ubi frigidus annus trans pontum fugat et terris immittit apricis. stabant orantes primi transmittere cursum tendebantque manus ripae ulterioris amore. navita sed tristis nunc hos nunc accipit illos, ast alios longe summotos arcet harena.
