alessandro sulla tomba di achille

Ο Αλεξανδρος ου προτερον επεβη της νεως, η τα των εταιρων πραγματα σκεψαμενος απονειμαι τω μεν αγρον, τω δε κωμην, τω δε συνοικιας προσοδον η λιμενος. Μετα ταυτα ο Περδικκας· «Σεαυτω δ'» ειπεν, «ω βασιλευ, τι καταλειπεις;». Του δε αποκριναντος οτι τας ελπιδας, «Ουκουν», ειπε, «και ημεις τουτων κοινωνειν μελλομεν οι μετα σου στρατευομενοι». Παραιτησαμενου δε του Περδικκου την προσνεμηθεισαν κτησιν αυτω, και των αλλων φιλων ενιοι το αυτο εποιησαν. Τοις δε λαμβανουσι και δεομενοις προθυμως εχαριζετο, και τα πλειστα των βασιλειων κτηματων εν Μακεδονια διανεμων ουτω κατηναλωσεν. Τοιαυτη μεν ουν ορμη και παρασκευη διανοιας τον Ελλησποντον διεπερασεν. Αναβας δ' εις Γλιον, εθυσε τη Αθηνα και τοις ηρωσιν εσπεισεν. Την δ' Αχιλλεως στηλην αλειψαμενος λιπα, και μετα των εταιρων συναναδραμων ανευ εσθητος, ωσπερ εθος εστιν, εστεφανωσεν, μακαρισας αυτον οτι καν ζων φιλου πιστου και τελευτησας μεγαλου κηρυκος ετυχεν. Εν δε τω περιερχεσθαι και θεασθαι τα κατα την πολιν ερομενου τινος αυτον, ει βουλεται την Αλεξανδρου λυραν ιδειν, ελαχιστα φροντιζειν εκεινης ειπε, την δ' Αχιλλεως ζητειν, η τα κλεα και τας πραξεις υμνει των αγαθων ανδρων εκεινος.