La bella addormentata
Συριττοντος Δαφνιδος το μεσημβρινον και των ποιμνιων σκιαζοντων, Η Χλοη ελανθανε κατανυσταζουσα... ειθε ιοιεν οι λυκοι εις το αυτους αρπαζειν".
Mentre a mezzogiorno Dafni suonava e custodiva il bestiame (le greggi), Cloe, addormentata, restava in disparte.
Dafni, capendo ciò e riponendo la siringa (σῦριγξ -ιγγος), la rimirava tutta senza timore (come non avendo timore) e di nascosto diceva sottovoce:
"I suoi occhi riposano placidi, la bocca soave emana profumo: questo dolce respiro è (simile) ai meli ed ai boschi fioriti...(CONTINUA)
(Versione tratta da Longo Sofista)