Βουλομενος δε γνωναι απο του θεου περι της στρατειας, ο Αλεξανδρος ηλθεν εις Δελφους, και κατα τυχην εκεινων ημερων αποφραδων ουσων, εν αις ουκ εστι θεμιστευειν, πρωτον μεν επεμπε παρακαλων την προμαντιν. Ως δ' εκεινης αρνουμενης και προισχομενης τον νομον αυτος αναβας βια προς τον ναον ειλκεν αυτην, η δ' ωσπερ εξηττημενη της σπουδης ειπεν· «Ανικητος ει, ω παι», τουτ' ακουσας ο Αλεξανδρος ουκετ' ειπε χρηζειν ετερου μαντευματος, αλλ' εχειν δν εβουλετο παρ' αυτης χρησμον. Επει δ' ωρμησε προς την στρατειαν, αλλα τ' εδοκει σημεια παρα του δαιμονιου γενεσθαι, και τινες ειδον εκ του περι Λειβηθρα του Ορφεως ξοανου (ην δε τουτο κυπαριττινον) ιδρωτα πολυν υπο τας ημερας εκεινας εκρυηναι. Φοβουμενων δε παντων το σημειον, Αριστανδρος ο μαντις εκελευε θαρρειν, λεγων· «Ω Αλεξανδρε, αοιδιμους και περιβοητους πραξεις κατεργαζεσθαι μελλεις, αι πολυν ιδρωτα και πονον υμνουσι ποιηταις και μουσικοις παρεξουσιν».
Autore:Plutarco Libro:Gymnasion 2 n°149 pg. 94
Grazie mille in anticipo
